| آقاجان! عطر محرمت در راه است. شقایق های گریه مان منتظرند که علمدارت چراغ ماه در آسمان برافروزد و بیرق عزا در زمین برافرازد تا با دمیدن پگاه سرخ شیب خضیبت بشکفند. دلنگ دلنگ قافله ی عشق تو الرحیل دلدادگانی که از مرگ نمی ترسند. ابن مرجانه ی طبع ، هانی فطرتمان را سر برید و مسلم مسلمانی مان را از گنگره ی عافیت باژگونه افکند. زهیر غیرتمان تشنه ی نگاه اهورایی توست و درهم عاطفه مان دلتنگ نیوشیدن عطر فاطمه از کلام زینبت. با رعد کلامت هیمه ی شهوتمان را بسوزان و دانه های تسبیح بر دل سوخته مان بکار. این محرم ؛ غلام حبشی نام ما را نیز راهی میدان کن تا سر باخته مان بر آستانه ی تو لبقند شهادت از جنبش لبهایت بنوشد و در راست ترین پرده ی معاشقه ، نوای حسینی از گلوی پاره ات بشنود. گلویمان زخمی پنجه های گناه است و محتاج عنایت تیغ تیز محبتت. به گردن کلفتی پهلوان پنبه ی دنیازدگی مان منگر، گردن باریکتر ز مویمان زمین خورده ی مرشد لطف توست آقاجان ! بنگر به این درماندگان با همان دو دیده ی اهورایی که قامت اکبرت را قاب خداحافظی گرفت. آمین . |  |
↧
کم کم سیاهی علمت دیده می شود
↧